Ne desem ki?

Ben iyi hissetmiyorum kendimi… İlk zamanlar şokun etkisinden miydi, yoksa gerekleri yerine getirmenin huzuru da mı vardı, kendimi bu trajik olayla başa çıkabilmiş gibi duyumsuyordum. Ne zaman ki Connecticut College’de Candan’ın anma töreninin DVD’sini izledim, o günden bu yana (yani bir aydır) ağırlık çöktü üzerime. Hepimiz rol yapıyoruz; hicbir şey gerçek değil, anlamlı değil gibi geliyor. Çökelmiş bir hüzün içindeyim ve dağılmıyor. Ne iş, ne tatil, ne eş dost, ne maneviyat – dağıtamıyor bu bungunluğu. Daha moralli yazabilmek dileğiyle…