My most memorable friend, Candan.
I'm sorry it has taken me so long to write. I have never met such a kind hearted, fun loving, sweet girl. Anything that came her way, she always smiled and got through it, even at her toughest times, she had the most wonderful smile. It's been almost one year since I was in Turkey visiting Candan, I remember her smile like I just saw her yesterday. When I first met Candan, it was the year of 2002 at Washington University in St. Louis. We were roommates, and we were the two of the four roommates that got along the most. I remember when she had psychology exams coming up, you'd see Candan reading Harry Potter instead. I also remember, that we celebrated her birthday in regards for her wonderful father that took the time to call her roommates to let us know she was homesick and that he would appreciate it if we celebrated her birthday. I had the most amazing and special times at Wash U and a lot of it had to do with the fact that I made such a special friend. I still remember to this day, the day we all left, I never cried so much more, because I was so attached to her, never would have thought that after 2 years, she would fly down to St. Louis to see me. I was incredibly happy to see her, we went downtown and I showed her around, until she told me about the most disasterious thing I never wanted to hear. She had me turn around when she told me, because she knew that I would burst into tears, and I did, I told her no matter what happened, I would be by her side, and for the most part, I think I did just that. I miss her so much, and it was so painful to go to Turkey to see her in such circumstances. A 20 year old, most amazing girl anyone, especially me would ever get to know, such a wonderful and true friend, all I kept thinking that she doesn't deserve this. I've had family members who have died of cancer, but never a close friend. With Candan it was different, even though we were so far apart, we both made great effort to stay in touch. The one thing I will always remember about her, is her most wonderful smile and her high spirits. Even until the end, she fought her hardest, and she most definitely didn't deserve to be put through the great deal of pain. I'll never forget her, and my trip to Turkey was incredible. Her parents were so thoughtful and kind, and made me feel like I was at home, even though it was tough for me at first, to see Candan in such a state, and me being so far away from home, but I was greatful enough to meet such great parents. I miss her, and I think about her everyday. So many things about her that I miss, and she will forever stay in my heart. Seni Seviyorum! RIP my sweet friend.
--------------------------------------------------------
Benim en anılası arkadaşım, Candan
Yazmam bu kadar geciktiği için üzgünüm. Hiç böylesine iyi yürekli, eğlenceyi seven, tatlı bir kız tanımamıştım. Yoluna ne çıkarsa çıksın hep gülümser ve üstesinden gelirdi; en zorlu zamanlarında bile harika gülümseyişi eksik olmazdı. Candan’ı ziyaret için Türkiye’ye gidişimden bu yana yaklaşık bir yıl oluyor, sanki O’nu dün görmüş gibi gülümseyişini hatırlıyorum. Candan’la ilk karşılaşmam, 2002 yılında Washington University in St. Louis’de oldu. Oda arkadaşıydık ve dört oda arkadaşının en iyi anlaşan ikisi bizdik. Anımsıyorum, psikoloji sınavları yaklaşırken Candan’ın Harry Potter okuduğunu görürdünüz. Şunu da hatırlıyorum, kıymetli babasının girişimiyle doğum gününü kutlamıştık; babası oda arkadaşlarını aramış, kızının özlem içinde olabileceğini ve doğum gününü kutlarsak mutluluk duyacağını bildirmişti. Washington University’de hayatımın en özel ve en büyüleyici zamanını geçirdim, bunda öyle özel bir arkadaş edinmemin büyük payı var. Bugün bile hatırlıyorum, herkesin ayrıldığı gün ağladığım kadar hiç ağlamamıştım çünkü O'na çok bağlanmıştım. İki yıl sonra uçağa atlayıp St. Louis’e beni görmeye geleceğini düşünemezdim. O’nu görmekten inanılmaz derecede mutlu olmuştum, şehre indik ve O’na etrafı gezdirdim; ta ki bana hiç duymak istemeyeceğim en feci şeyi söyleyinceye kadar. Söylemeden önce arkamı dönmemi istedi çünkü gözyaşlarına boğulacağımı biliyordu, öyle de oldu; O’na ne olursa olsun hep yanında olacağımı söyledim, sanırım büyük ölçüde oldum da. O’nu çok çok özlüyorum. Türkiye’ye gidip O’nu o durumda görmek ne kadar acı vericiydi. 20 yaşında, herkesin özellikle benim hayat boyu tanıyabileceği en hayran olunacak kız, öyle harika ve gerçek bir arkadaş – hep O’nun bunu hak etmediğini düşündüm durdum. Ailemde kanserden ölenler oldu, ama hiç yakın bir arkadaşımı kaybetmemiştim. Candan’la her şey başkaydı; o kadar uzaklarda olmamıza karşın temasımızı sürdürmek için ikimiz de büyük gayret gösteriyorduk. O’nunla ilgili hep hatırlayacağım birinci şey, harika gülümseyişi ve neşesidir. Sonuna kadar bile canla başla kavgasını sürdürdü, büyük acılardan geçmeyi kesinlikle ve kesinlikle hak etmemişti. O’nu hiç unutmayacağım. Türkiye seyahatim inanılmazdı. Annesi ve babası pek düşünceli ve kibar davrandılar; ilkin Candan’ı o halde görmek ve evden çok uzaklarda olmak bana zor gelmişti ama kendimi evimde gibi hissettirdiler. Böyle muazzam bir anne-baba tanımaktan dolayı müteşekkirim. O’nu özlüyorum ve her gün düşünüyorum. O’nun hakkında o kadar çok şeyi özlüyorum ki… Sonsuza kadar kalbimde kalacak. Seni Seviyorum! RIP(*) benim tatlı arkadaşım.
(*) RIP = “Rest in peace” : Huzur içinde yat. (K. N. Bayraktar notu)
Üniversitenin ilk yarıyıl tatilinde Uludağ'da, Bursa, Aralık 2003 ... /// At Uludağ in the first semester holiday of the University, Bursa, December 2003
